Angels Landing

Zoals jullie wellicht hebben meegekregen, heeft er een shutdown plaatsgevonden. Helaas ondervinden wij hier ook hinder van: alle nationale parken zijn gesloten. Deze week stonden onder andere Bryce Canyon en Grand Canyon op het programma, maar deze zijn dus vooralsnog dicht. Gisterochtend (dinsdag) tóch richting Bryce gereden, want we hadden het hotel al geboekt, en de receptioniste zei dat annuleren niet meer mogelijk was, maar dat er wel wat activiteiten waren georganiseerd waardoor we iets van het park konden zien.

Hoopvol kwamen we dus aan en mevrouw in kwestie bevestigde nogmaals dat een shuttlebus ons naar het park zou brengen. Deze shuttlebus bleek echter een seniorentreintje te zijn dat ons naar de rand van het park bracht, waar we vijftien minuten mochten blijven, en ons op het hart werd gedrukt dat we het afgezette park niet mochten betreden. Dit is helaas overmacht, dus we bleven positief en genoten van het evengoed prachtige uitzicht. Een oudere Australiër was echter minder tevreden, en snauwde de medewerkers van het treintje toe dat hij een brief ging sturen naar hun president waarin hij zijn geld zou gaan terugeisen dat hij voor de National Park pas had betaald. Hij voegde eraan toe dat hij een uitgebreide instructie zou bijvoegen hoe meneer Obama de pas het beste erin kon steken. Wij distantiëren ons natuurlijk van zulke uitspraken.

Een park vlakbij Bryce Canyon is Red Canyon. Die was wel open, omdat dit een State Park betreft. We zijn er onder ons tweeën op uitgetrokken en hebben daar enkele wandelingen gemaakt. Gelukkig hebben we de nationale parken Yosemite en Zion al bezocht. In Zion waren we zondag laat in de middag aangekomen, en hebben we informatie over de verschillende trails (wandelroutes) ingewonnen.

De bekendste trail, de Angels Landing, werd ons door iedereen aangeraden, want het was een avontuurlijke tocht met fantastische uitzichten. Ok, geen probleem, doen we die maandag. Voor de zekerheid toch nog maar even opzoeken ’s avonds. Het bleek inderdaad een avontuurlijke route te zijn. Op sommige plaatsen maar een meter breed, en honderden meters diep. Sinds 2004 waren er zes doden gevallen. Letterlijk. Ik trok bleek weg en hoewel Daniëlle het risico wél wilde lopen, zondagavond besloten een andere route te doen. Hoogtevrees betekent dat je lichaam gevaarlijke situaties herkent. En mijn lichaam doet het nog goed.

Maandagmorgen vroeg opgestaan en een “normale” trail gelopen. Zou drie uur duren, maar wij waren binnen anderhalf uur alweer beneden. En het was nog ochtend. De Angels Landing zou dik vier uur duren, en na een uur zou je pas bij het gevaarlijke stuk komen. We besloten de Angels Landing tot aan dat punt te lopen. Een uur later waren we er inderdaad. En er stond een bord, dat ons nogmaals herinnerde aan de fataliteiten die er hebben plaatsgevonden:

We wilden ons omdraaien, maar ja, we waren er nu toch. En uiteindelijk heb je in het leven spijt van de dingen die je níet hebt gedaan. Dus daar gingen we. Begin viel nog mee, en de mensen die terugkwamen zeiden allemaal dat het begin juist het moeilijkste was. Bleken leugenaars te zijn. Maar er was geen weg terug en een uur lang hebben we ons een weg omhoog gewurmd, op hele smalle stukjes, met vaak aan beide kanten een afgrond van honderden meters, en alleen een ketting om je aan vast te houden.

Uiteindelijk kwamen we aan op de plek die zijn naam heeft gekregen omdat er werd gezegd dat alleen engelen er zouden kunnen landen. En wij dus. Inderdaad een prachtig uitzicht. Het rare is dat als je bezig bent met de klim, de adrenaline de angst overwint. Achteraf moet je niet denken dat je een stap verkeerd zet, uitglijdt, of dat de ketting het begeeft. Maar op dat moment geeft het zó’n kick en bij terugkomst zo’n vertrouwen, dat ik wel met zekerheid kan zeggen dat deze tocht alleen geschikt is voor ervaren hikers als wij: met een heel groot coördinatievermogen, een sublieme concentratie, een geweldige reflex en een gezonde portie lef. Of ja…